Hoe vaak moet ik het nog uitleggen voordat ze luisteren? vraagt een klant mij, terwijl de moed hem zichtbaar in de schoenen is gezonken. Helaas, anno 2013 lijkt luisteren geen reflex meer te zijn. Luisteren, in de zin van ‘serieus tot je nemen wat gezegd wordt, het trachten te begrijpen en de bedoeling ervan naar waarde schatten’.
Wat is er aan de hand? Er wordt een bestemmingsplan gewijzigd. Ingeklemd tussen twee bedrijfspercelen ligt een kleine uitstulping van het achterliggende akkerland. Het perceeltje heeft sinds mensenheugenis een agrarische bestemming. Qua eigendom behoort het echter onze klant toe, een naastgelegen niet-agrarisch bedrijf. Die kan en mag het niet inrichten als erf voor zichzelf, omdat het agrarische grond is. De agrariër met het achterliggende land wil het niet kopen, niet pachten en zelfs niet ‘om niet’ in gebruik nemen. De simpele reden: het is te klein om er met zijn materieel wat mee te kunnen. Agrarisch gebruik is er niet meer te verwachten. Het resultaat: het terreintje ligt braak. Met een uitstraling van niks.
Het terreintje netjes verharden voor eigen gebruik mag niet. Verharden en verhuren aan een agrariër om er voertuigen te stallen, mag wel. Daar is echter geen animo voor, want de agrariërs in de buurt hebben geen ruimte-tekort. De oplossing is eenvoudig: de bestemming wijzigen van ‘agrarisch’ naar ‘bedrijf’, zodat een nette oplossing mogelijk wordt: inrichten als erf met een randje groen. Een kind kan de was doen. Aldus het verzoek.
Luisteren, ho maar. De gemeente interpreteert de vraag stelselmatig als poging tot bedrijfsuitbreiding. De ruimtelijke argumentatie verdwijnt achter het vooroordeel dat ondernemers geen oog zouden hebben voor het algemeen belang. Maar als het algemeen belang uitstekend verwoord wordt door een ondernemer wiens eigen belang daarmee parallel loopt, dan is het daardoor toch niet meteen verdacht?
Hoe vaak nog herhalen? Het wordt pas zinvol als iemand werkelijk luistert. Reflex of niet, dat maakt even niet uit. Dat is iets voor 2014.
