Over kwaliteit van proces en product bij bestemmingsplannen.
Of ik een idealist of een realist ben? Ik heb het echt al eens meegemaakt, althans een poging daartoe. Het kan dus echt. Het zou moeten kunnen.
Je hoeft als gemeente tegenwoordig geen voorontwerp meer ter inzage te leggen. Je bent niet verplicht om ondernemersverenigingen een concept te sturen. Hen uitnodigen om mee te denken hoort niet tot de wettelijke procedure. Verder is het niet verplicht het bestemmingsplan te laten maken door betrókken medewerkers. Of door medewerkers die in staat zijn bestaande rechten correct over te nemen in het nieuwe bestemmingsplan. We houden niet zo van verplichtingen. Met alle gevolgen van dien.
Liever toch wel verplichten? Ik weet het niet, want kun je fatsoen afdwingen? Ik wil een lans breken voor behoorlijk bestuur, positief geformuleerd. Want het komt nog té vaak voor dat iemand achteraf geconfronteerd wordt met weggevallen rechten. Natuurlijk is het zo dat iedere Nederlander ‘geacht wordt de wet te kennen’, en dus zelf kan inspreken als hij of zij dat wil. Het lijkt mij echter niet correct dat de overheid op het minimum-spoor gaat zitten qua kennisgevingen en dergelijke, de betrokkenen niet actief in het proces betrekt, slordig werk aflevert en wanneer er achteraf commentaar komt, zich verschuilt achter: ‘dan had u maar …’. Ook al is dat volgens de rechter geen ‘onbehoorlijk bestuur’.
Natuurlijk komt het voor dat individueel belang en algemeen belang strijdig zijn, zodat de gemeente een keus moet maken waar niet iedereen blij van wordt. Maar het hoort niet dat een ondernemer of ondernemersvereniging kosten moet maken om broddelwerk van bestemmingsplanschrijvers en –tekenaars te corrigeren. Iedere zichzelf respecterende gemeente zou een vakkundige intermediair moeten aantrekken. Die zegt wat er gezegd moet worden over het proces en over het product. En naar wiens opmerkingen geluisterd en gehandeld wordt. In de praktijk komt dit nog weinig voor. En toch kan het! Denk ik.
