Maar samen kom je verder. Dat is een managementwaarheid als een koe en dus iets dat altijd in het achterhoofd moet blijven. Vanuit dat oogpunt vond ik het oliedom wat de meerderheid Britten deden in 2016 door thuis te blijven en niet te gaan stemmen bij het referendum.
Het gevolg is een door de waan van de dag geleide catastrofe. De Brexit kost de Britten 500 miljoen euro per dag. In plaats dat ze geld bespaarden om bijvoorbeeld aan de National Health Service te kunnen besteden, zoals de bussen van Boris destijds breeduit verkondigden, is er dit resultaat. Natuurlijk lijden de zwaksten in de maatschappij daar het meest onder, en ook de middenstanders en de blue-collar workers. Op de wereld zijn wel meer solo-acties te zien die dat effect hebben. Nationalisme is misschien fijn voor de mensen die zich door de grote boze globaliserende buitenwereld bedreigd voelen, maar uiteindelijk gaan ze het in hun eigen portemonnee voelen en – erger nog – ervaren door een verslechtering van hun welzijn.
Nog even terug naar de Britten. Eigen schuld, dikke bult? Hier op kantoor lopen er weddenschappen dat er een tweede referendum komt en de Brexit van de baan zou gaan. Ik weet het niet; er zijn steeds meer geluiden die er op wijzen dat er een akkoord op handen is. Dat kan onderdeel zijn van een slimme lobby van de EU die gericht is op een no-deal om de Britten te dwingen om op hun schreden terug te keren, maar ook dat weet ik niet zo zeker. Ook Europa begrijpt dat dwang, ook economische dwang, uiteindelijk een slechte motivator is. Als de Britten happier zijn met absolute soevereiniteit op eigen eiland, dan zou ik menen dat een goede samenwerking meer brengt dan een onwillig volk aan de andere kant van de Noordzee die de voortgang in de EU belemmert. De boodschap is nu wel duidelijk: vertrek uit de EU ís desastreus voor je economie, opleidingsmogelijkheden en welzijn. De Britten gaan echt geen deal krijgen die lijkt op die van Noorwegen, Zwitserland of Canada. Maar een deal, ja die komt er wel. Samenwerken is beter dan solo gaan. Dan kom je verder.
En ons eigen landje? Of ons eigen Rijnland? “Burgers”, “overheid”, “bedrijfsleven”, ook zij hangen alle drie samen. De mensen willen zich herkennen in wat de overheid nastreeft en doet. De mensen werken bij de bedrijven. En niet alleen de multinationals moeten praten met de overheid, zoals laatst op het Catshuis, maar ook het MKB moet een stem hebben. Daar zijn gelukkig goede organisaties voor zoals VNO-NCW, maar, laat ik eerlijk zijn, ook andere ondernemersorganisaties doen veelal de goede dingen en geven ondernemers in gesprekken met de andere steakholders een stem.
Hier in Rijnland ben ik op zich tevreden over de samenwerking met overheid de afgelopen jaren. In Economie071 werken de 6 gemeenten in deze (sub)regio, kennisinstellingen en bedrijfsleven samen om deze regio te laten bloeien en dat heeft geleid tot mooie projecten. Maar. Want er is ook een maar. Een gezamenlijke toekomstvisie wil maar niet lukken terwijl er grote dossiers – mobiliteit, verduurzaming, woonopgaaf en bedrijventerreinenstrategie – liggen die alleen in gezamenlijkheid kunnen worden opgelost. Samen zijn we al heel ver gekomen. Maar niet ver genoeg. Nu de nieuwe colleges in de 6 gemeenten van start zijn gegaan wordt het tijd voor een gezamenlijke ambitieuze toekomstagenda. Anders worden we echt links en rechts ingehaald. In dat kader. Wist u dat de andere bedrijvenparken a la ons Bio Science Park inmiddels sneller groeien. Need I say more.
Jan Versteegh, Voorzitter VNO NCW Bedrijfsleven Rijnland
