Velen van u geven aan het op prijs te stellen over ervaringen uit de werkelijke praktijk te lezen. Zo weten de ondernemers onder ons dat de recessie nog lang niet voorbij is, al beweert het kabinet anders. Sterker nog, de overheid brengt het bedrijfsleven door haar kromme regeltjes en rupsje nooit genoeg gedrag meer schade toe dan de tegenzittende economie. Investeringen blijven daardoor uit. Heb maar medelijden met de ambtenaren die de regels moeten handhaven. Een paar voorbeelden:
Wie niet in het vastgoed werkzaam is weet waarschijnlijk niet dat vererving van hun beleggings-BV de nabestaanden 40 % successiebelasting kost. Er is veel stille armoe, omdat velen dat niet kunnen betalen. Bij een gewone BV wordt 10 tot 20 % toegepast. Ik vind iedere procent al teveel, aangezien je al die jaren voor werkgelegenheid zorgt en inkomsten-, vennootschaps-, loon-, onroerend goed-, wegenbelasting, accijns, BTW, etc. afdraagt. Eenmalige belasting is veel reëler. Zo voerde de hertog van Alva in 1569 De Tiende Penning in. Slechts tien % dus. De Nederlanders kwamen zelfs daar al tegen in opstand, met als gevolg de Tachtigjarige Oorlog.
De rechterlijke macht helpt je bij wanbetalingen door huurders ook vaak achteruit. Jaar en dag hadden wij aan de Hooigracht in Leiden de gerenommeerde Dansschool Evert Castelein als keurige huurder. Enige jaren terug werkten wij op verzoek mee aan de overname door een eigenaar van ook andere danscentra. Er werd met hem privé een nieuw huurcontract voor 10 jaar gesloten. De man begon binnen een jaar al met chicaneren en zeuren. Uiteindelijk kreeg hij medewerking van ons om de ruimte onder te verhuren. Een tijdje ging dat goed, totdat wij hem wegens betalingsachterstanden steeds vaker moesten manen en vanaf september 2013 helemaal geen huur meer ontvingen. De onderhuurder toonde ons aan dat hij zijn huur wel aan onze huurder had betaald. Gewoon diefstal dus. De deurwaarder kreeg nul op het rekest, dus wij hebben de gang naar de rechter moeten maken, met het verzoek de huurovereenkomst te ontbinden. Terwijl hij de ruimte heeft verlaten, verzet de huurder zich tegen de huuropzegging en kreeg hij iedere keer uitstel om zijn argumenten aan te dragen. Absurd en ook gezien het feit dat wij inmiddels al een jaar geen huur meer hebben ontvangen. De rechter hield zich hier niet aan de wet, want normaal mag na drie maanden wanbetaling de huur van een bedrijfsruimte worden beëindigd. Ondertussen Googlen wij de naam van de man nog wel eens, en zien we hem o.a. op diverse poker-toernooien tienduizenden euro ‘s verdienen. Eigenlijk ons geld. Poseren naast luxe Mercedessen is ook een hobby van hem. Kijk, als de belastingdienst daar nou eens achteraan gaat. Zijn overige onbetaalde rekeningen komen ook nog steeds bij het pand binnen. Gelukkig blijft een de schuld (in dit geval 8 jaar huur, etc.), ook na een eventueel faillissement, levenslang opeisbaar.
Het klapstuk betreft een ambassadeur die misbruik van zijn diplomatieke onschendbaarheid probeert te maken. Hij huurde begin vorig jaar namens zijn ambassade, althans dat dachten wij, kantoorruimte bij ons in Den Haag. Met vlag aan de gevel en de hele poppenkast. Na een half jaar wilde hij er ruimte bij huren. Er werd een nieuw huurcontract opgemaakt, waarop direct intensief gebruik van deze uitbreiding volgde. De man die het huurcontract als ambassadeur tekende, blijkt die functie op dat moment helemaal niet te hebben bekleed. Onze facturen worden dus ook al een jaar niet door hem betaald, met als argument dat slechts een reservering (optie) is overeengekomen. Om verdere publieke narigheid te voorkomen, heeft het Ministerie van Buitenlandse Zaken de ambassade onlangs erkend. Dit heeft tot gevolg dat, ook hier, de dagvaardingen van onze advocaat niet worden beantwoord en per kerende post naar de minister worden doorgestuurd, er niet wordt betaald en geen rechter aan ontbinding van de huurovereenkomst mag meewerken. Zo wordt ons land vanzelf een bananenrepubliek. Ambassadeurs mogen hier hun kinderen mishandelen en na een liter wodka achter het stuur kruipen. Dit alles onder het mom van diplomatieke onschendbaarheid. En wij? Wij doen desnoods internationaal aangifte wegens oplichting.
Conclusie, het recht klopt fiscaal-, civiel-, strafrechtelijk, en dus ook moreel, niet. Toch houd ik vertrouwen, omdat de meeste instanties wel keurig zaken doen. De hoop is verder gevestigd op Frans Timmermans, die de overbodige regelgeving in Europa gaat terugdringen. Voorlopig word ik dan ook maar geen anarchist, of toch een beetje?
