Hardlopen doe ik, dat weet u misschien. Laatst mocht ik weer 10 km afleggen bij de Leiden Marathon. Zoals u weet kun je naast de echte Marathon, ook een halve Marathon lopen, of tien of vijf kilometer.
Wat een stad al niet vermag – die organisatie, al die vrijwilligers, een geoliede machine, wat een prachtig event. En een heerlijke, sportieve, gemoedelijke sfeer. We mogen wel even stil staan bij al die vrijwilligers die dit soort dingen mogelijk maken. Voor de Leiden Marathon alleen al zijn dat er 1.100 heb ik begrepen. Elfhonderd! En dan was het de zaterdagavond, terwijl de lichtjesloop (de vijf kilometer) door de stad trok ook nog Museumnacht. Een omvattend project, met open deuren bij alle musea die onze stad rijk zijn – en dat zijn er veel – en evenementen op straat. Ook weer dankzij vele vrijwilligers. Kijk je een slag dieper dan zie je dat de evenementen financieel mogelijk worden gemaakt door sponsors. U en ik, wij ondernemers, dragen zo ons steentje bij. Ik spreek voor mezelf, maar u zult het met me eens zijn, dat doe ik met trots. Wij hebben veel te danken aan stad en regio, en teruggeven is mooi.
Vandaag liep een collega bij mij binnen die in het weekend een rondje, zeg maar een flink rondje, had gefietst in het kader van de TKChallenge. Onderweg, vertelde hij, kwam hij nogal wat van die duo-fietsen tegen. Fietsen waar je naast elkaar zit. Ze worden veel gebruikt om mensen die dat zelf niet of niet meer kunnen, mee uit te nemen. Samen trappen, eentje die stuurt, gezellig kletsen. Ik kom ze ook geregeld tegen als ik heen en weer naar kantoor fiets, vooral zo einde dag. Lachende gezichten, de zon erop, of, ook leuk, maar met mate: een paar spatten regen.
“Zo’n ding hebben wij bij elkaar gefietst!” riep ik enthousiast en verwees naar een wielertocht waarvan de opbrengst was gegaan naar het project Fietsmaatje. Inderdaad, die schaffen van die duo-fietsen aan.
Een schaduw trok over het gezicht van mijn gewaardeerde collega.
Niet graag werd hij herinnerd aan de barre tocht die de betreffende duo-fiets had helpen financieren. De Joop Zoetemelk classic 2018. Voorjaar, maar het vroor. Een straffe noordooster, windkracht zes à zeven (met het vorderen van de tijd loopt de windkracht ook op, merk ik uit de verhalen). Op een splinternieuwe fiets, nog weinig ervaring in de benen. Al snel was het vocht in de bidons bevroren. Twee derde van de rit de straffe noordoostenwind tegen en daarna geen puf meer om te genieten van het laatste stuk wind mee. Totaal stuk aankomen bij SWIFT, waar de finishvlaggen strak stonden in de koude wind. Zere knieën, overspannen dijbenen, stekende lage rugpijn, vreselijke dorst (de bidons waren bevroren, weet u nog)…
“Dat nooit weer…” verzuchtte mijn collega.
“Maar noblesse oblige hè,” riep ik en sloeg hem op zijn rug.
“Oh ja, noblesse oblige,” mompelde hij en liep naar het koffieautomaat. En ik wist zeker dat hij er de volgende keer weer zou staan. Voor het goede doel. Net als ik. noblesse oblige.
JAN VERSTEEGH, VOORZITTER VNO NCW BEDRIJFSLEVEN RIJNLAND
