Via liften beleef ik de mooiste dingen, en dan bedoel ik niet met de duim langs de weg. Zeker in deze donkere dagen heb ik extra behoefte aan meditatie en die beleef ik dan het liefst in de Lammermarktgarage bij molen De Valk.
Leiden heeft daar maximaal haar doel bereikt. De politiek wilde geen blik meer zien. Nou dat is ze goed gelukt. Want wanneer ik daar met de lift afdaal en door de glazen deuren de zeven verdiepingen voorbij zie glijden, tref ik meestal alleen op de eerste en tweede verdieping wat auto’s aan, waarna ik verder volkomen lege serene ruimten passeer. Ik schrik daar hooguit van een levensgrote T-Rex op de wand, die daar schijnt te zijn aangebracht om ons de geschiedenis te tonen. Waarschijnlijk door het stadsbestuur bedoeld als metafoor van een periode waarin je ook geen hond tegen kwam. Sinds de opening 20 april 2017 begint met die lift enige malen in de week mijn hoogtepunt.
Ik ben degenen die beslisten over deze investering van zo’n kleine vijftig miljoen euro zo dankbaar dat zij voor het beste gingen. Als ik tot mijzelf wil komen, zijn die zalen helemaal alleen voor mij. Moet je je indenken, een ruimte waar vanaf de tweede verdieping anders 375 auto’s zouden staan. Ik houd er toespraken tegen mijzelf, of jog er tegen de cirkelvormige hellingbanen op. Ook het Leidse volkslied doet het er goed, terwijl de tekst Stad van nu en toen, wat die geschiedenis betreft, nog toepasselijk is ook. Op 3 oktober heb ik me echter zwaar vergist. Ik dacht: Met die honderdduizend feestende mensen zal die garage toch wel eindelijk één keer helemaal vol staan met 525 auto’s. Die gelegenheid doet zich maar één keer in het jaar voor. Maar nee hoor, juist dan is ze gesloten. Van de week overdacht ik de positieve dingen van het afgelopen jaar op de romantische onderste vloer van de garage. Geweldig, net een druipsteengrot, met dat stromende water langs de wanden. Zo vind ik het bijvoorbeeld fantastisch dat Leiden erin slaagde nog eens driehonderd miljoen euro te lenen. Dit ondanks het feit dat ze de tweehonderd miljoen die ze voor de Nuon aandelen ving er binnen een paar jaar doorheen wist te jassen. Onder andere door bouw van deze en nog zo’n garage aan de Garenmarkt. De regio moet dan ook niet zeuren dat Leiden zo geen fusie kan betalen. Er gebeurt tenminste wat.
De lift in ons kantoorgebouw biedt ook de mooiste momenten, maar dan juist andersom, omdat ik er meestal niet alleen in sta. Opvallend is dat je daar heel snel met elkaar to the point komt, omdat je er maar hooguit tientallen seconden samen staat. ’s Ochtends vroeg is het spitsuur. Maar dan heeft niemand echt tijd voor elkaar, want de plicht roept. De rest van de dag wel en sta je er ook bijna altijd wel met mensen in die even in onze garages een sigaretje gaan roken. Je herkent ze aan hun onrustige blik en de geur. Op de terugweg zijn dat vaak de gezelligsten. Laatst stapt er een man met een Deense dog binnen. Bleek hij zich in het adres te hebben vergist. Hij moest een blok verder bij de hondenpsychiater zijn. Zijn hond bleek agressief te worden tijdens de zendtijd voor politieke partijen op TV. Hij schijnt namelijk naadloos leugens aan te voelen en had weer eens een TV-toestel doormidden gebeten. Zo vlak voor de kerst ontmoet je extra veel warmte, ook omdat men zich dan naar iets onderweg voelt. Of dat nu het samen zijn met familie en vrienden betreft of het nieuwe jaar met hoopvolle verwachtingen. Begin januari moet iedereen er toch echt weer tegenaan en dan zie je bij het instappen direct wie wel of geen plezier in zijn of haar werk heeft. Maak er echter altijd wat van, of ga wat vaker met de lift.
En voor nu: Vrolijke dagen gewenst.
Menno Smitsloo
Reacties: [email protected]
Twitter: @MENNOSMITSLOO
