Bij het tankstation stond aan de pomp naast mij een oude bekende zich telefonisch enorm op te winden. Hij brulde door zijn iPhone: “Die klote Rutte, daar valt toch niet meer tegenop te werken. Als ik als ondernemer half zo onbetrouwbaar zou zijn als hij, was ik allang failliet gegaan en aangeklaagd.
De ene na de andere schade ontstaat onder zijn bewind. Hij belooft de hele wereld, maar weet dat het dan toch niet doorgaat, omdat Kaag er niet mee instemt.” Toen hij mij zag staan, beëindigde hij direct zijn gesprek en excuseerde zich. “Sorry, ik wond mij even op tegen mijn accountant, want dit hele land wordt naar de gallemiezen geholpen. In plaats van te kunnen investeren, moet je alles inleveren. Nu Shell, Unilever en DSM daardoor terecht zijn vertrokken, beginnen die Rutte en zijn vrienden ineens te janken. Want Shell heeft 40 miljard euro winst gemaakt en daar kan hier geen belasting meer over worden geheven. Als aannemer wordt het ons ook onmogelijk gemaakt. Wat dacht je van al die beperkende maatregelen die ons in de bouw worden opgelegd? Daar valt niet tegenop te werken. Is het niet de aanwezigheid van een gele rugstreeppad of een vleermuis waardoor we niet kunnen bouwen, dan is het wel het verplichte aantal sociale woningen, waardoor projecten niet meer winstgevend zijn. Om het over stikstof maar niet te hebben. Voor je pensioen hoef je geen panden meer te kopen, want wat de belastingaanslag in Box III was, wordt dan zo’n beetje verdriedubbeld. En voor al deze demotiverende onzin wordt Oekraïne als excuus opgevoerd. Kom nou toch, reken maar eens uit wat alleen al die asielzoekers uit de vrije landen ons kosten. Hooguit een zesde daarvan vertrekt weer en er blijven maar nieuwe mensen bij komen. Als je daar wat van zegt, word je voor racist uitgemaakt. De politici die dat laten gebeuren, lopen echter zelf geen risico. Want de meesten daarvan waren ambtenaar, dus hun inkomen is gegarandeerd. Neem me niet kwalijk dat ik jou hiermee lastigval, het zat me even hoog.”
Ik antwoordde: “Dat is een heel verhaal met veel herkenbare ergernis. Dat kunnen wij toch niet samen oplossen. Maar, er is een bekend spreekwoord dat zegt: What you can’t avoid, welcome it. Probeer de problemen als uitdagingen te zien en wees creatief door kansen te verzinnen en te benutten. Stilstand is achteruitgang. Veel van de concurrentie doet nu niets en wacht af. Dat biedt altijd meer ruimte dan wanneer er niets aan de hand is. Inderdaad is de overheid onbetrouwbaar, maar moet je daar je leven door laten verpesten?”
En zo is het. Jullie als lezer en ik, ergeren ons waarschijnlijk aan dezelfde zaken als de man bij de pomp. Ondernemend als we zijn, kunnen we er slecht tegen als zich omstandigheden voordoen waar wij geen vat op kunnen krijgen. Wetten, regels, vergunningen, het economisch klimaat, het is de politiek die daar invulling aan dient te geven. Zoals de situatie nu is in Nederland, laten velen zich leiden door hypes als woke, diversiteit en inclusiviteit. Hier geeft onze regering gevolg aan door een transgenderwet voor te bereiden. Zelfs twaalf- tot zestienjarigen zouden dan eigenhandig mogen beslissen in hun paspoort van geslacht te veranderen. De wereld is even dusdanig van God los, dat ook het geslacht daarvan ter discussie staat. Dat kan geen stand houden. Zo hebben we qua stemgedrag bij de verkiezingen meer te maken met rechtse dan linkse stemmen. In de praktijk worden we echter door links geregeerd, want Forum voor Democratie heeft de eigen ruiten ingegooid, terwijl de PVV te extreme eisen stelt om tot een coalitie te kunnen toetreden. Daar komt bij dat de VVD alweer jaren de oren naar links laat hangen, om maar op het pluche te kunnen blijven zitten.
Maar, geloof me, zoals het nu gaat is maar tijdelijk. Politici zijn maar passanten, terwijl we uiteindelijk het land alleen maar overeind kunnen houden door ondernemers geen strobreed meer in de weg te leggen en de ruimte te geven. Het tij zal het schip doen keren. En de overheid zal daar wel gevolg aan moeten geven. Zonder een gezonde economie kan er namelijk geen welvaart zijn, laat staan welzijn bestaan. Alleen zal dat wel met zich meebrengen dat er een groot klassenverschil ontstaat tussen hen die wel en hen die niet willen werken. Kortom, uiteindelijk maakt het niet uit op wie we bij de verkiezingen van de Provinciale Staten onze stem uitbrengen. De wereld blijft afhankelijk van hen die de schouders eronder zetten.
Menno Smitsloo
Reacties via [email protected]
Op Twitter te volgen met @mennosmitsloo
