Ik spreek hem in mijn kantoor. Het sikje op de onderkin en zijn wilde, weelderige haardos doen mij aan iemand denken, maar ik weet nog niet aan wie. Ik ontmoet Rob Lamping. Hoffotograaf van de Sterkste Schakel.
Rob werd als het ware met de camera in de hand geboren. Nadat hij als beeldredacteur te veel foute foto’s had gezien, stond hij op om het vak zelf uit te gaan oefenen. Daarnaast speelde hij gitaar bij Miracle, een Queen-coverband die volle zalen trok. Toen zijn zoon werd geboren (nu 16 jaar geleden) hield hij daarmee op. Maar de Guitar King is inmiddels terug. Met het ruigere werk. Status Quo, AC/DC, Kiss.
Dan weet ik het opeens. Rob lijkt op Johnny Depp. Hij is de Jack Sparrow van Benthuizen. Waar hij woont, maar meer uit huis is en onderweg. Op zoek naar bruidsparen en bedrijven die hij fotografeert op niet altijd voor de hand liggende plekken, zoals omheinde bouwterreinen. Dan wordt hij Johnny, de piraat van de Lage Landen, en opent hij hekken en deuren die voor anderen gesloten blijven.
De foto’s van Rob raken mij meer dan die van een ander. Hij maakt dus letterlijk en figuurlijk gevoelige platen. Het is alsof ik door alle lagen van iemand die op de foto staat heen kan kijken.
Rob zegt dat het licht alles mooi maakt. Het liefste daglicht. De morgenstond met goud in de mond. Op andere tijden doet hij aan handig flitsen en slim kijken. Ergens een gordijn open doen of een kast verplaatsen. En dan is er altijd nog Photoshop. De onmisbare make-up van elk professionele fotograaf. Niet een middel om ‘plastic’ schoonheid te scheppen, maar om wat echt en mooi is beter te benadrukken. Te ontdoen van tijdelijke ongemakken, zoals pukkeltjes en andere obstakels. Of om wat toe te voegen, zoals meer sterren aan een nachtelijke hemel.
Ik denk aan een tekst van Willem Glaudemans die Rob zal onderschrijven: “Wie het licht in zichzelf kent, kijkt met de ogen van licht en zal het licht in ieder ander herkennen en in hem aanraken”.
Met enige schroom stel ik Rob voor een foto van hem te maken, terwijl hij achter mijn bureau zit. Ik houd er ook van om de dingen anders te doen. Het wordt een selfie van ons allebei, die ik later per mail van hem terugkrijg. Opgepoetst met een beetje Photoshop. Ik zie dat de lachrimpels en andere tekenen van naderende ouderdom in mijn gezicht bewaard zijn gebleven. Al maken die mij kennelijk tot wie ik echt ben, toch voel ik enige spijt.
Tot het licht in de foto me aanraakt.
Bob Heeren, presentator Sterkste Schakel
