De vakantieperiode is voor veel mensen niet alleen een periode om tot rust te komen, maar ook om die rust te gebruiken om zich eens over andere zaken te bezinnen. Hét onderwerp dat dan bij mij vaak de revue passeert is de Nederlandse regelgeving, en dankzij beroepsdeformatie dan met name de fiscale.
Misschien herkent u het wel als u in een zonnig oord elders (in Europa) verblijft en eens om u heen kijkt. Hoe knullig lijkt het allemaal te gaan op terrasjes, in restaurants, winkels en op markten. Handgeschreven bonnetjes, of eigenlijk meer kladbriefjes van de bediening. Onderhandelen over de prijs in de winkel of op de markt waarna er zonder kassabon wat euro’s of lokale valuta van hand tot hand gaan. Als we dat hier in Nederland meemaken vinden we het al snel onprofessioneel maar in het buitenland kijken we er niet van op.
Hoe zou dat verschil nu toch komen? Waarom vinden wij het in Nederland onprofessioneel en in het buitenland vanzelfsprekend? Ik zou zeggen, neemt u deze zomer de proef op de som en ga eens met een mede-Europeaan in gesprek over bijvoorbeeld ‘onze’ vermogensrendementsheffing. U weet wel, die heffing in box 3 die we in Nederland moeten betalen als we meer dan € 21.139 aan spaargeld hebben. Het tarief van deze box van 30% valt alles mee. Maar de heffing wordt niet berekend over het werkelijk behaalde rendement maar over een verondersteld (forfaitair) rendement van 4%. Toen de heffing werd ingevoerd was die 4% nog wel haalbaar maar inmiddels is een rente van 1% bijna het maximaal haalbare.
Zo’n gesprek met een mede-Europeaan kan nog wel eens interessant worden. Waar in veel terrasjes-landen, door onder andere wat beperktere administratieve lasten, niet eens belasting wordt geheven over inkomen dat wel is genoten, wordt in Nederland belasting geheven over inkomen dat je niet hebt genoten. Laat u na de vakantie aan mij weten hoe het gesprek verder is gelopen? Werd het opscheppen of schaamte over de Nederlandse regelgeving?
