In Arbo-land verschuift de aandacht van veiligheid en gezondheid naar welzijn. Werkdruk, werkstress en burnout zijn de trefwoorden die de vakliteratuur kleuren. De drijvende kracht achter deze verschuiving lijkt de verandering te zijn in oorzaken van WIA-instroom.
Oppervlakkig gezien is dat logisch. Als je de grootste problemen oplost, komen de wat kleinere problemen bovendrijven. Wie gelegenheid heeft wat dieper te kijken – door het uitvoeren van RI&E’s mogen wij dat bijna dagelijks – ontdekt méér. Er is namelijk iets aan het veranderen in het complex van oorzaken van werkdruk en werkstress, en daarmee in de oorzaken van uitval. De balans tussen werkhoeveelheid en de mogelijkheid die te realiseren (in tijd en middelen) is de basis. Daarnaast is er de balans tussen de behoefte en de mogelijkheid het werk goed (zelf) te kunnen organiseren. Ook dat is bekende kost.
Sinds op veel plaatsen taakroulatie is ingeburgerd, blijkt voor een deel van de medewerkers het wegvallen van de duidelijkheid een stap te ver. Dat leidt tot stress. Er komt nog een factor bij in dienstverlenende beroepen, waar de diversiteit aan media steeds bepalender is. Tijdens het werk wordt op allerlei manieren ‘ingebroken’: telefoon, e-mail, whatsapp, sms, tweets en ga zo maar door trekken bijna voortdurend onze aandacht. In privé-tijd gaat dat onverminderd door. ‘Even tussendoor’ een mailtje lezen of beantwoorden vereist iets wat niet iedereen bezit. ‘Even tussendoor’ slurpt tijd en energie. Dat leidt tot dweilen met de kraan open. Wie het ogenschijnlijk prima aankan, merkt soms pas jaren later dat het kennelijk toch teveel was. Werkorganisatie is het oude woord. Modern ingevuld: concentreer het ontvangen van berichten of informatie op vaste tijden, draai de kraan dicht. Ik hoor de protesten al: Dat kan helemaal niet, er zijn nu eenmaal dingen die tussendoor moeten! Als het niet lukt om af en toe de kraan dicht te draaien, misschien helpt het dan om eens te luisteren naar iemand die herstellend is van een burnout.
Even tussendoor.
