Het is zo eenvoudig macht over een ander te hebben. Je hoeft maar iemands auto open te krassen of zijn fiets te stelen en je hebt al succes. Even daargelaten dat je met zo ’n zieke geest wel als ‘loser’ door het leven gaat. Misbruik van autoriteit maken, dus machtswellustig gedrag, heeft meestal grotere gevolgen, maar komt ook altijd ten val. In het spel van het leven is het echter wel belangrijk dat er mensen zijn die doorzetten (lees: doordrukken) en de verantwoording voor een beoogd resultaat durven te nemen. Echte democratie geeft echter teveel discussies en levert meestal niet het gewenste resultaat op.
Duidelijk over de schreef is het, soms op het corrupte af, machtsspel van instellingen als Liander, Nuon, Dunea, KPN en Ziggo. Wat een langdurige administratieve ellende kun je van hen bij alleen al een storing ondervinden. De verantwoordelijke afdelingschefs, laat staan directieleden blijven, ook na het doorlopen van uren durende tot niets leidende telefoonsessies, altijd onbereikbaar. Hoe groot het belang voor jou ook is. Zij hebben hun tijd vaak veel te hard nodig om ieder jaar weer te verzinnen hoe, zoals de top van Ziggo, tientallen miljoenen euro ’s aan salarissen, bonussen en andere premies privé naar zich toe te harken. Of er nu winst of verlies is. Dit alles was nooit mogelijk geweest als we deze staatsbelangen niet van de hand hadden gedaan. Het daagt mij uit om zelf een windmolen in de tuin te zetten, iedere dag een paar emmers water uit de Noordzee tot zoet te filteren of met ‘Oud en Nieuw’ een eigen satelliet de ruimte in te schieten. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van die ongein. Toch is er hoop. Uiteindelijk wint het nutsbedrijf, dat tegen een goede prijs-kwaliteitsverhouding de beste service geeft. Ik denk dat ik in afwachting daarop voorlopig nog maar wel s ‘avonds op de hometrainer de dynamo ’s blijf rondtrappen, om de televisie van stroom te voorzien.
Ook kan het voor de ingezetenen van een gemeente als Oegstgeest ten hemel schreiend zijn, om machteloos te moeten ervaren dat de kas is leeggemaakt. Een gevolg van ‘niets’, of juist het verkeerde te doen, met als gevolg dat de ‘zelfstandigheid’ nu verloren gaat. Aangezien de wethouders, zonder enige kennis van zaken, maar wat konden aanrommelen, is er sowieso geen geld meer over om het comfortabele karakter van deze gemeente in stand te houden. Wethouder Tönjam hield in de nieuwbouwwijk Nieuw-Rhijngeest de vrije marktwerking tegen en sloeg zelf, met alle desastreuze gevolgen van dien, aan het projectontwikkelen. Zo is er nu sprake van een niet meer af te lossen schuld van rond de honderd miljoen euro ‘s. Hoeveel precies mag niemand weten. Het is daarbij te gek voor woorden dat juist zij het hierdoor noodzakelijke onderzoek naar de opheffing van Oegstgeest, als onafhankelijke gemeente, mag leiden. Er wordt op dit moment bij voorkeur over een fusie met Katwijk gesproken. Uitsluitend ingegeven omdat die gemeente nog geld heeft. Persoonlijk vind ik qua inwoners Amstelveen veel beter bij Oegstgeest passen, maar dat is dan een beetje te ver fietsen naar het gemeentehuis. Ook wethouder Haanstra doet mee aan de actie ‘Oegstgeest van de kaart’. Zij komt als wethouder financiën nog steeds niet met een begroting waar alle verder te nemen verliezen in worden opgenomen. Personeelsbeleid behoort eveneens tot haar portefeuille. Toen er werd geconstateerd dat haar ambtenaren zichzelf voor hun werk in diensttijd ook nog eens als privé onderneming door de gemeente lieten uitbetalen, ontsloeg ze hen terecht. De leidinggevenden zette zij op non-actief. Ze vergat daarbij om zelf als hoofdverantwoordelijke de eer aan zich te houden. Deze ex wethouder van Almere moet toch weten hoe het werkt. Maar ja, misschien hoort dat bij sommige leden van een progressieve partij. Een vriendje van me zegt wel eens ‘Je trekt makkelijker een hond langs een kraam met worsten, dan een PvdA ‘er langs een zak met geld’. Ik kan de grap wel waarderen, maar ken van deze partij uit de historie toch ook bovengemiddelde bestuurders. Mensen die wel respect afdwongen door verantwoordelijkheid te nemen.
Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, macht in één hand blijft voor mij het beste bestuursmodel. Ik heb het hier niet over enge ideeën als ‘er moet een landelijk leider opstaan’. Toch moeten er binnen iedere organisatie uiteindelijk besluiten kunnen worden genomen, want stilstand is achteruitgang. Ik geloof in bestuurders met kennis van zaken, die goed hun oor te luisteren leggen en dan zelf een besluit durven te nemen. Niet op basis van een meerderheid van stemmen, want dan houd je verliezers over, terwijl je met elkaar verder moet. Maar dan wel met alle verantwoordelijkheid, en dus de eventuele consequenties, voor deze beslisser. Echt Macho, toch?
