Actrice Monique van der Ven, en met haar velen, zoeken nu onterecht de publiciteit met #MeToo. Ooit was ze een prachtige frisse meid, in de tijd van ‘Turks Fruit’. Maar ja, we worden allemaal ouder. Zij meldt ook slachtoffer te zijn geweest, omdat mannen haar voorstelden het met haar te doen. Wat een hypocrisie. Je bent er dan toch zelf bij om ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen. Sterker, ze zou er nu misschien een moord voor doen als het haar alleen maar werd gevraagd. Ze vergeet daarbij dat #MeToo over toegepast seksueel geweld gaat. Zo kennen jullie die flauwe grap nog van dat lelijke oude vrouwtje dat in één van mijn favoriete stamkroegen binnenkwam met een papegaai op haar schouders. “Wie weet wat ik op mijn schouders heb, mag met me naar bed”, riep ze. Niemand reageerde, dus stapte ze op de eerste de beste vent af en zei: “Nou, en?” De man antwoordde in zijn nervositeit en om zo snel mogelijk van die ongein af te komen met: “Een olifant”. “Dat reken ik ook goed” zei ze toen. Nadenken dus voor je zomaar op alles in gaat. Ik vind het pas #MeToo als we het over misbruik van mensen in afhankelijke situaties hebben, van waaruit zij echt niet meer kunnen ontvluchten. Zoals de duizenden kinderen in internaten overkwam. Of gewoon de leerkrachten en sportcoaches die hun poten niet thuis konden houden. Castreren die hap, en niet de Benno’s L. weer op onze kinderen loslaten. Dit soort misstanden is overigens al zo lang bekend. Alleen wanneer deze over een internationale celebrity, in dit geval Harvey Weinstein, naar buiten worden gebracht, heet het ineens ‘#MeToo’. De (nu) meest beroemde actrices melden plotseling twintig jaar terug, of langer, door hem geïntimideerd en tot seks gedwongen te zijn. Ach, wat zielig toch, maar velen deden er wel bewust aan mee, in de hoop op een bloeiende carrière. Natuurlijk is die Weinstein een ranzige viezerik, maar had hem dan direct aan de schandpaal genageld. Laf om daarmee te wachten tot je financieel binnen bent, toch? Dichter bij huis hebben we Job Gosschalk. Hij was, met de nadruk op ‘was’, een zwaargewicht in onze televisie- en filmwereld. Ook weer zo’n zielig verhaal. Job nodigde acteurs uit om het script, of de tekst, nog eens extra serieus bij hem thuis op de boerderij door te nemen. Op een gegeven moment, na zijn gast een paar glazen wijn, en wie weet wat nog meer, te hebben toegediend, zei hij: “Joh, doe toch even je broek, en de rest ook, maar uit, dan loopt het allemaal wat lekkerder”. En dan sloeg hij toe. Letterlijk en figuurlijk natuurlijk lullig, maar: A: die jongens waren er toch zelf bij en B: het schijnt zo vaak bij hem gebeurd te zijn, dat ze het van tevoren al van elkaar hadden moeten weten. Maar dan nog. In dit kleine landje kun je je niet rijk seksen, toch? Natuurlijk heeft ook die Gosschalk misbruik van de omstandigheden gemaakt. Maar wat een domme man moet je zijn, om je ook nog eens zo chantabel te laten gaan. Toch heb ik medelijden met die toen nog jonge knullen, die er uit naïviteit in trapten, zich schaamden en er nu als volwassenen pas voor uit durven te komen.
Toch moet het echt niet gekker worden. Voor een doodgewone flirt kun je zo langzamerhand al worden aangeklaagd. Toen de lieftallige receptioniste van mijn garagebedrijf me dan ook belde met de tekst van: “ Eindelijk weer mijn vriend aan de lijn, ik miste je”, waarschuwde ik haar niet verder te gaan, door me weer in de werkplaats een spontaan kusje op de wang te geven. Dit om #MeToo- risico te voorkomen. Ja, het zijn niet alleen maar mannen die zomaar aangeklaagd kunnen worden.
Neem dan onszelf, je denkt zo langzamerhand dat je er niet meer bij hoort. Mijn meisje en ik lopen niet altijd hand in hand, maar als je dat dan niet doet, moet je je volgens psycholoog Jeffrey Wijnberg van de Telegraaf ook al schuldig voelen. Het zou volgens hem een enorm gebrek aan intimiteit uitstralen, wanneer je geen verbondenheid naar buiten uitstraalt. Andersom kan het dus ook tegen je gebruikt worden. #MeToo, fuck you!
Menno Smitsloo
reacties via [email protected]
op Twitter te volgen met @mennosmitsloo
