Omdat ik me natuurlijk nog steeds een jonge God voel, ging ik weer eens te ver met sporten. Dat resulteerde in een haperende pijnlijke knie en het gedwongen gebruik van krukken. Je weet niet wat er dan rondom jou gebeurt. We gingen toch nog maar even, voor de feestdagen uit, een paar dagen het betere weer en de goede keukens van Zuid-Frankrijk opzoeken.
Op Schiphol begon het al. De grondstewards van KLM wilden mij bij binnenkomst in de vertrekhal, op een overigens allervriendelijkste manier, per sé op zo’n mini tractor naar de gate rijden. Ik heb me moeten loswrikken, onder het uitroepen ‘dat ik geen misbruik wil maken en niet invalide ben’. En zo togen we op eigen kracht naar het vliegtuig. Overigens, en nog even over sport gesproken, die bedrijf je op krukken wel degelijk. Na vier weken waren, door deze ongewenste krachttraining, mijn armspieren waarschijnlijk zo in omvang toegenomen, dat ik nieuwe pakken en overhemden nodig meende te hebben. Althans, dat maakte ik mijzelf wijs om toch vooral de vrolijkheid erin te houden. Ook op cardiogebied verricht je wel prestaties door je zo over afstanden voort te bewegen. Op Schiphol is dat tegenwoordig al gauw een kilometerslang traject. Bij de Ako-bookshop kocht ik, om de moed er in te houden, nog even de zojuist verschenen publicatie ‘Met stok meer mans’.
De waarheid van die titel bleek wel toen we bij de gate arriveerden. Een van de stewardessen ontwaarde ons achterin de rij en stormde dwars door de mensenmassa heen op me af. Velen gaan namelijk zo snel mogelijk al voor de balie staan en proberen daarbij ook nog eens voor te dringen, kennelijk uit angst dat het toestel anders zonder hen vertrekt. De mooie dame – het was overigens opvallend hoeveel extra aandacht ik in mijn ‘krukkentijd’ van vooral het fraaie gedeelte van het andere geslacht kreeg – verzocht mij indringend haar te volgen. Zich voor mij uit banend door weer die mensenrij, onder de herhaalde kreet ‘even opzij’, belandden wij rechtstreeks bij de voorste stoelen direct bij de balie. Toen werd het pas echt gênant. Zij sleurde daar een dame, die daar waarschijnlijk al twee uur zat – om ook toch ook vooral de vlucht niet te missen – nog net niet uit haar stoel, maar pakte haar bij de arm en gebood haar in de rij te gaan staan. Ik verontschuldigde me naar die geslachtofferde vrouw, zei dat ik haar plek echt niet hoefde en het nog wel even uit zou houden, maar ook zij bleek mij zoveel mogelijk van dienst te willen zijn. En zo nam ik plaats naast een aardige en baardige man, ook met krukken, naar wat later bleek helaas wél voor het leven. Hij verwelkomde me direct met ‘hi colleague’ en stelde zich voor als John uit South Carolina. Hij bleek in Oekraïne te zijn geboren, maar later te zijn gevlucht door de onrusten daar. Overigens legde hij me uit dat we, ondanks Trump, blij mogen zijn dat het niet Hillary Clinton werd, want volgens hem zou dat seksloze wijf alleen maar voor de centen gaan. Aangenaam kennis te maken, lekker direct. En zo werden wij gebroederlijk het vliegtuig in geleid waar ik mijn krukken in het bovenkastje dropte. Tijdens de vlucht gebeurde er niets bijzonders, behalve dat twee zich elkaar afwisselende stewardessen bij herhaling kwamen vragen of ik nog een extra drankje wilde. Lief, maar wat heeft dat drankje met een (tijdelijke) blessure te maken? Als duurzaam gehandicapte zou ik daar ook niet echt blij mee zijn, omdat met dat goedbedoeld gedrag de aandacht op jou wordt gevestigd.
Eenmaal terug in Nederland reed ik naar de ABN AMRO Bank in Oegstgeest om geld te pinnen. Nog maar net (fout) op de stoep geparkeerd, stopte een jonge agent op de fiets naast mijn bestuurdersraam. ‘U gaat toch zeker niet op bezoek bij de bank meneer?’, riposteerde hij. ‘Ja, daar moet ik wel zijn’, antwoordde ik en haalde als twee toverstaven mijn krukken van achter de stoelen vandaan. ‘Ik geloof u en heb u hier niet gezien’ sprak hij. ‘En ik geloof in jou en de maatschappij’ zei ik toen. Met de vuist gaven we elkaar lachend een hug en hij fietste weg.
Menno Smitsloo
Reacties: [email protected]
Twitter: @MENNOSMITSLOO
