Als de vakanties voorbij zijn, gaat het voor ouders met schoolgaande kinderen weer beginnen. Met vijf kinderen mag ik mezelf ervaringsdeskundige noemen. Alleen al door ruim 30 jaar lang ouderavonden te bezoeken. Zijn ze wel op tijd op school, maken ze hun huiswerk, gedragen ze zich sociaal genoeg? Of merk je gewoon dat de leerkracht ze niet mag, omdat het kind er teveel een eigen mening op na houdt? Zo vroegen wij ooit een tien minuten gesprek met de docente beeldende vorming aan. Onze zoon dreigde namelijk op dat vak in de tweede van het VWO te blijven zitten.
De dame liet ons zeven minuten van onze tijd op de gang wachten, omdat ze zo geanimeerd met een ander ouderpaar in gesprek was. Toen we eindelijk naar binnen mochten, zei ik, nog in de deuropening: ‘Waarom heeft u zo ’n hekel aan onze zoon en waarom moet hij hetzelfde aquarelletje als iedereen leren maken? Elk mens is toch uniek in zijn expressie?’ Tja, daar had ze geen antwoord op. Ik vervolgde met: ‘U pretendeert het beste oordeel over kunst te kunnen vellen. Heeft u zelf wel eens geëxposeerd, al was het alleen maar om aan de mening van anderen getoetst te worden?’ ‘Nee’ stamelde ze, ‘eigenlijk niet.‘ Nou, hij heeft toch zijn wil getoond in de vorm wat voor hem kunst is? Geef hem dan ook een voldoende, opdat hij niet voor het leven te gedemotiveerd raakt om ooit nog eens het Rijksmuseum te bezoeken.’ Onze zoon kreeg vervolgens een zes en ging over. De docente nodigde ons in dat najaar uit op de eerste expositie van haar leven. Wij genoten met haar van een glas wijn, het werkelijk mooie grafische werk en het feit dat twee werelden elkaar gevonden hadden.
Maar nu dan de meest heftige periode die je als ouders kunt meemaken. Jouw kind gaat het huis uit, naar de universiteit, en wil ook nog eens lid van het Corps worden. Natuurlijk vliegt de verlatingsangst je al naar de strot, maar dat je kind ook nog eens zo ’n vreselijke start moet ondergaan? Als je in het begin een beetje gepest wordt, bevordert dat de saamhorigheid. Maar wat jij met liefde hebt grootgebracht, wil je toch niet als feut (= aankomend lid van een studentenvereniging) door een paar van die ballerige ettertjes ontgroend zien worden? Meestal door jochies die een jaar daarvoor zelf zes weken hebben lopen janken, omdat het er daarbij zo schandalig aan toe ging. En dat soort zal dan wel even uit frustratie hun nog steeds niet verworven volwassenheid demonstreren, door nu zelf Gestapootje te gaan spelen. Als jouw kind toch per sé lid wil worden, ondergaat hij die ellende onder het mom dat je anders sociaal buiten de boot valt en dat het na die concentratiekamp-periode toch echt zo leuk wordt. Het zou dan ook goed zijn wanneer ouders als laatste deel van de opvoeding uitleggen hoe infantiel je bezig bent, wanneer je zelf ook tot martelpraktijken over gaat, of dat nu lichamelijk of geestelijk is. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet.
Wij hebben ze in onze omgeving gezien, de jongens met na een jaar nog de moeten van zweepslagen op de rug en de littekens van afgeschaafde huid. Of die werden gedwongen urine te drinken, ook zo ’n leuke grap. Zo kennen wij oud-studenten, die zelfs na jaren nog in elkaar duiken, als ze alleen al de naam horen uitspreken van degenen die hen tot bloedens toe treiterden. Als jouw kind dit ondergaat, pruim je dat toch niet? Ik zou geneigd zijn met mijn auto via de trap het verenigingsgebouw binnen te rijden. Het wordt dan een keuze tussen toeslaan of je kind onderweg naar volwassenheid loslaten. Daarom grijpen we uiteindelijk, ook als het te gek wordt, alleen maar in als hij er om vraagt. Maar dan ook hard, en met twee strafadvocaten tegelijk. Dit met het doel een dusdanige jurisprudentie te creëren, dat de veroorzakers voortaan met een strafblad als tuig hun carrière beginnen. Zij hebben namelijk geen recht op een tijdens het studentenleven zo mooi opgebouwd relatiebestand. Dat moment nadert helaas misschien een keer en ik ben bereid daar dan in te investeren, al verwacht ik dat onze kinderen dat niet nodig hebben, maar misschien de kleinkinderen wel. Ondanks de excessen die zich in Leiden voordoen, weigert het College van Bestuur van de Universiteit Leiden namelijk daar iets mee te doen. Fijn als jouw nog maar net puber af kind vanuit een ander deel van het land daar nog maar onwetend belandt.
Menno Smitsloo
Reacties: [email protected]
Twitter: @mennosmitsloo
