Regioverpestend, dat is waar AkzoNobel vanuit Teylingen nu al sinds 1939 mee bezig is. Dit keer met de plaatsing van windmolens, onder het mom van duurzaamheid en een beter milieu. Daarnaast worden we ruim een halve eeuw op chemische stank getrakteerd. Zo ook nog de risico’s van brand en opvolgend explosiegevaar.
De nieuwe dreiging bestaat uit het het plan turbines van 175 meter te plaatsen, die bijna even hoog zijn als de Euromast. De lengte van twee voetbalvelden de hemel in. Een vreselijk panorama van dikke stammen, bewegende giga-wieken, waarop rood knipperende lampen, en bewegende slagschaduwen, die bij laagstaande zon tot aan de Kaagtoren kunnen reiken. Minstens zo erg wordt de geluidshinder, die vooral ‘s nachts over een afstand van kilometers waarneembaar zal zijn. Kortom, grove aantastingen van het leefklimaat die een groot deel van de regio Holland Rijnland bedreigen.
De procedure om de windmolens er door te drukken, is frustrerend voor de burger, die er langzamerhand steeds vaker aan moet wennen dat aan zijn bezwaren geen gehoor wordt gegeven. Deze worden namelijk steeds meer genegeerd. Zo werd er afgelopen april halsoverkop een inspreekavond in het gemeentehuis van Teylingen georganiseerd. De bewoners van de omliggende gebieden waren namelijk niet geïnformeerd en gingen, toen zij er achter kwamen, tegen de plannen ageren. Vanuit meerdere belangen werden toen, ten overstaan van de gemeenteraadsleden van de commissie Ruimtelijke Ordening, bezwaren tegen het infame voornemen uitgesproken.
Ondanks het verzoek daartoe van de voorzitter, stelden de dames en heren volksvertegenwoordigers geen vragen. De gemeente geeft er de voorkeur aan goede sier te maken bij de Provincie en het pleasen van AkzoNobel, één van de grootste ondernemingen binnen Holland Rijnland. Een chemische tijdbom die telkens weer een nieuwe hinderwetvergunning nodig heeft. Het zal Akzo dus wel heel wat waard zijn om die te krijgen. Zo kocht het concern in 1992 het oude gemeentehuis van Sassenheim en richtte daar een museum in dat nu ‘Experience Center’ heet. Mogelijk is daar, onder het genot van een rijke borrel, de medewerking aan de molens toegezegd. Immers, de Provincie streeft naar een omgevingsvergunning al per half juli aanstaande. Oegstgeest doet daar direct aan mee, door vooralsnog niet voor de belangen van het hele dorp, en vooral die van de dichtst bij het plan gesitueerde wijken De Morsebel en Clinckenburgh op te komen.
Teylingen klungelt zo vrolijk verder en publiceert, niet gehinderd door democratie, dat het de burgers op de hoogte zal houden over de procedure van uitvoering, dus gewoon de plaatsing. Het Rijk sluist de komende jaren een budget van miljarden euro’s aan subsidies naar de Provincies door en die moeten op. Het past namelijk in de Europese doelstelling zoveel mogelijk windmolens neer te zetten, en Nederland wil natuurlijk weer het braafste jongetje van de klas zijn. AkzoNobel gaat daar uitsluitend uit PR-overwegingen toe over en doet zo zijn naamgever Alfred Nobel geen eer aan. Deze wetenschapper beoogde met het stichten van de gelijknamige prijs, ethische doelen, waaronder de volksgezondheid. De huidige topman, president commissaris Antony Burgmans, trekt zich weinig van anderen aan. Dat bewijs werd ook al geleverd, toen hij, zonder enig overleg met zijn aandeelhouders, een overnamebod van de Amerikanen (PPG) als ‘vijandig’ afwees. Als noodmaatregel wordt de multinational dit jaar versneld opgesplitst. De kans lijkt groot dat het verf-onderdeel toch in internationale handen overgaat en uiteindelijk over de landsgrenzen trekt, naar een locatie met meer mogelijkheden op het gebied van milieu en arbeidskrachten. Die molens blijven dan fijn voor ons achter.
Premier Mark Rutte zei het enige jaren geleden al: ‘windmolens leveren in ieder geval geen economische voordelen op en kunnen alleen bestaan door de subsidies’. Het fenomeen wordt dan ook schandalig misbruikt. Boeren bouwen ze en slopen en verkopen na 9 jaar, want dan eindigt de subsidie. Vaak gaan ze echter tot revitalisering over, behouden een turbine die een vijfde van een nieuwe kost, en vangen dan weer de volledige subsidie. Met het milieu als excuus worden wij opgenaaid. Gelijk de kostbare millennium-maatregelen in 1999, om ‘grote rampen’ tijdens de eeuwwisseling te voorkomen. Nu betreft het een klimaatbesluit. Vele geleerden lachen daarom en verklaren dat we nog tijd genoeg hebben om een de CO2-stijging tegen te gaan. Een mildere opwarming van de aarde is niet problematisch en biedt zelfs hogere landbouwopbrengsten. Duurzame energie is kostbaar. Beter is een transmissie naar nieuwe CO2-producten. De overheid moet daartoe gewoon de markt zijn werk laten doen.
Menno Smitsloo
Reacties: [email protected]
