Al in de nieuwe Nederlandse hoofdstad geweest? Nee? U weet het toch wel? Den Haag heeft afgedaan, het Binnenhof is een vervallen gebouwencomplex dat aan renovatie toe is. Amsterdam: leuk voor toeristen, maar daar kun je je eigen taal niet meer spreken. Rotterdam innoveert zo snel, dat het niet meer op Nederland lijkt. Voor ons Rijnlanders is er één troost: de nieuwe Nederlandse hoofdstad ligt nog altijd in de Randstad. En aan de Noordzee, waar ons land altijd zo machtig is geweest, die ons altijd zo veel heeft gebracht en die we, “met zijn eeuwige rampen” altijd hebben gevreesd, zoals de dichter Hendrik Marsman al eens opmerkte.
De nieuwe hoofdstad van Nederland is Kijkduin: eens een nietig badplaatsje in de schaduw van Scheveningen en in het niemandsland tussen Haaglanden en het Westland. Maar nu het centrum van ons land. Want het stikt er van de Pokémon. Nee, niet “Pokémons” met een “s” aan het einde: het enkelvoud is ook het meervoud. Dat zijn de wetten van de nieuwe werkelijkheid. De verbeterde werkelijkheid. De augmentend reality. Werkelijkheid, waar met de computer iets aan is toegevoegd.
Hele volksstammen, de ogen strak gericht op het platte apparaat in hun handpalm begeven zich naar Kijkduin. Opstoppingen zijn het gevolg. De plaatselijke overheid is wanhopig, maar dat is tijdelijk. Als het parlement, de Koning, de ministeries en de effectenbeurs naar Kijkduin zijn verhuisd, komt het met de infrastructuur ook wel goed. Pokémon zijn kleine monstertjes., die je alleen met een app kunt zien. Dan blijkt dat er zo’n monstertje op de leuning van je stoel zit. Of buiten in een bushalte. Maar in elk geval heel veel in de nieuwe hoofdstad van ons door Pokémon Go verbeterde land. De jacht op Pokémon, alomtegenwoordig in de augmented reality, is een vrolijke bezigheid. Fijn te zien dat kinderen en volwassenen weer lekker naar buiten gaan.
Want de werkelijkheid kan wel wat verbetering gebruiken. Twee jaar geleden alweer verloren we bijna driehonderd landgenoten door een Russische raket. Aan die werkelijkheid viel niet veel te doen, behalve te inventariseren, te verwerken, te rouwen. MH17 is nog altijd een open wond. De Nederlandse pers wreef daar onlangs zout in door stukken op te vragen en hun kolommen ermee te vullen. Pijnlijk voor de nabestaanden, denk ik. Maar de publicaties zijn toch het lezen waard. Je raakt onwillekeurig onder de indruk van de snelheid, effectiviteit en bedachtzaamheid van het handelen van regering en ambtenaren. De diplomatie waarmee toch is doorgedrongen tot de gebieden waar de vrienden van Vladimir de dienst uitmaakten, is indrukwekkend.
De rauwe werkelijkheid werd verzacht door het opkomen van een goed georganiseerde overheid voor haar gekwetste burgers. Met als meest zichtbare troost de indrukwekkende ceremonies op het militaire vliegveld en de stoet op de A2. Onzichtbaar, achter de schermen, gebeurde er veel meer weten we nu. Met als resultaat aandacht voor elk van de omgekomen medeburgers en hun naasten, en een niet aflatende strijd om de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen. Dat is augmented reality, verbeterde werkelijkheid, maar dan in het echt.
Jan Versteegh, voorzitter VNO/NCW Rijnland
