Er zijn van die dagen dat het maar blijft komen. Werk. Zaken, managementklussen, strategische projecten. Prachtig. Druk bezig, gedreven door leuke, interessante dingen. En dan is het nog mooier als je om je heen collega’s ziet, die worden gedreven door hetzelfde. Een beetje stressen met een positieve vibe, het bedrijf een bijenkorfje, het voorjaarszonnetje dat je computerscherm onleesbaar maakt (luxaflex dan maar een beetje omlaag), open cabrio’s op de weg en na een dag lekker werken met het bord op schoot in de tuin genieten van wat de dag nog te bieden heeft.
Grutto’s zingen het hoogste lied in het weiland achter mijn huis. Ik kijk naar de telefoon op mijn tuintafel. Geen nieuwe e-mail. Ook geen appjes en geen gemiste oproepen. Al een half uur niet. Hé, er zal toch niets mis zijn? Even uit en weer aan. Het appeltje verschijnt, de toepassingen starten in een mum op. Nog steeds niks. Geen rode bolletjes bij de icoontjes voor mijn e-mail, sms, what’s app… Hoe is ’t mogelijk! Dat betekent dat het opeens even rustig is. Wat vreemd! Of nee, natuurlijk: iedereen geniet van de mooie avond. Morgen weer een dag. Of anders komen de telefoontjes, mailtjes en appjes wel weer als de zon onder is. Maar: “even niet voor mij,” denk ik. En ik zet mijn telefoon met een resoluut gebaar uit. En ik leg ‘m weg, uit het zicht. Hm. Wel een beetje een leeg gevoel, maar alla. Ik loop naar binnen voor een glas witte wijn. Mijn twee puber kinderen zitten verspreid over woonkamer vastgeplakt aan hun mobiel te dealen met de honderden berichtjes die in diverse omvangrijke groepen worden uitgewisseld. Of met ingewikkelde spelletjes. Ik onderdruk de neiging om mijn net verworven vrijheid als een soort evangelie met de kinderen te delen en loop door om mijn glaasje wijn te pakken. Uitkijkend over de weilanden mijmer ik wat voor me uit en het ene na het andere idee komt bij me op. Ik noteer ze op een papiertje. Dat geeft rust. Al snel een hele lijst met nieuwe inzichten. Het geeft voldoening om al die inspiratie te voelen opborrelen. En dat borrelen doet mij denken aan het volgende glas wijn, maar nee, dat toch nog maar even niet. De windmolens in de verte draaien traag en de wieken werpen, keer op keer, lange schaduwen over de weilanden. Na een kwartiertje komt mijn dochter naar buiten. “Ah,” denk ik, “Die ziet eindelijk ook dat het een mooie avond is.” Maar ze kijkt bezorgd en toont mij een berichtje op haar mobiel. “Alles goed met je vader?” staat er “Hij reageert al een uur niet op zijn what’s app.” Het is een berichtje van een klasgenootje en de vader van dat klasgenootje is een collega die me kennelijk nodig heeft. De telefoon zet ik weer aan en ik bel ‘m op. “Wat een heerlijke avond was dat!” roept hij als hij opneemt. “En nu weer aan de bak!”
Jan Versteegh
Voorzitter VNO/NCW Rijnland
