Opkrabbelen uit de recessie? Alle wetenschap ten spijt, economen zijn vooral druk met verklaren waarom hun voorspellingen niet zijn uitgekomen. Op de een of andere manier lukt het niet om de motor weer op gang te krijgen. Om de rem er af te halen. Zou het op kleine schaal wel kunnen? Bijvoorbeeld lokaal of regionaal?
Mensen die er verstand van hebben, roepen dat we voor 95% afhankelijk zijn van elders. Daarom nu een heel klein stukje van de overblijvende 5%. Dat deel waar we wèl wat aan kunnen doen. Drie voorbeelden.
1. Een initiatief van winkeliers om sfeer te scheppen rond hun winkelcentrum. Net als elders. Ze dienen een aanvraag in voor verlichting in de bomen. Navraag bij de afdeling groen levert op dat het voor het boom-onderhoud niet praktisch is. Daar moeten we eerst over nadenken. Terug naar de aanvragers: Het mag niet, er is nog geen beleid voor. Initiatief de bodem ingeslagen. Dat kan anders.
2. Een vraag per e-mail: geef even aan welk van de volgende agendaopties je beslist niet kunt. Een deel reageert niet, een enkeling geeft correct antwoord en sommigen verzinnen iets anders. Geven bijvoorbeeld hun voorkeur op. De organisator komt zo geen steek verder.
3. Een verzoek tot efficiënter indelen van de openbare ruimte wordt beantwoord met ‘Nee, dat kan niet’. Meer niet. De initiatiefnemer moet er weer achteraan om te vragen waarom niet. Het blijkt dat de redenen tot afwijzing eenvoudig op te lossen zijn. Dat had ook direct gekund.
Enzovoorts. We zouden ons er aan kunnen wennen dat we ons verplaatsen in de vraagsteller. Dat we niet een ondoordachte eerste reactie ‘over de schutting gooien’, maar even nadenken of we de vraag goed beantwoord hebben. Of de vraagsteller met ons antwoord geholpen is. Geen zand tussen de tandwielen gieten, maar proberen de voortgang erin te houden. Niet blokkeren of remmen, maar stimuleren. Initiatieven waarderen. Gewoon: de handrem eraf. Vroeger heette dat: meedenken en meewerken…
