‘Vragen naar de bekende weg’. Het klinkt vriendelijk, maar kan heel duur zijn. Het is een zegswijze die in allerlei gedaanten herkenbaar is in het dagelijks leven. Ook in het leven van een gemiddelde ondernemer, voor zover die bestaat.
Stel: Je wilt, zoals een goede relatie van ons, enkele bedrijven samenvoegen. Je wendt je tot de Omgevingsdienst om één nieuwe vergunning aan te vragen voor het geheel. Het geval wil dat er door een handhaver nog wat extra druk op wordt gelegd. In het verleden zijn enkele wijzigingen doorgevoerd, met vergunning zelfs, maar nog niet vastgelegd in het milieudossier. Heel bijzonder: je zult maar eens op straffe van een dwangsom de opdracht krijgen binnen zes weken een gedempte scheepshelling weer open te graven…
Drie bedrijven, bekend bij het bevoegd gezag, worden samengevoegd. Het is nodig allerlei informatie opnieuw op te hoesten. Dat is ook in het belang van de ondernemer: het wordt er helderder van. Je kunt alle werkzaamheden duidelijk maar flexibel beschrijven. Qua omvang van de werkzaamheden verandert er niets. Wie schetst onze verbazing als we het verzoek krijgen een compleet luchtkwaliteitsonderzoek uit te laten voeren. Alsof het een mega-bedrijf betreft met allerlei nieuwe ontwikkelingen. Wij antwoorden met verwijzing naar de regels dat dit op grond van de gegevens in dit geval toch echt niet nodig is. Dat wordt geaccepteerd. Dan het bodemonderzoek. Veel argumenteren en diverse e-mails sturen leidt uiteindelijk tot het resultaat dat de ooit goedgekeurde nulsituatie-onderzoeken ook nu erkend worden voor het geheel. Kortom: we komen er wel uit, maar het kost veel tijd en geld.
Leren we meer dan alleen dat we niets leren van de geschiedenis? Ik hoop het. Wie eerst leest, eerst luistert, eerst zorgt voor kennis van zaken en pas dan reageert, voorkomt veel onnodige vragen. Pas dan staat vragen vrij, moreel gezien. De lastendruk zit echt niet alleen in de regels. Er is winst te behalen.
