December-mijmeringen over de zin en onzin van het leven

Allereerst hebben we ons de afgelopen periode natuurlijk wezenloos gelachen om wat er nu weer vanuit de Zwarte Pieten-discussie op ons af komt. Mevrouw Margrite Kalverboer, de nieuwe ombudsman voor kinderen, begint zich daar nu ook tegenaan te bemoeien. Zij constateert dat Zwarte Piet in strijd is met het kinderrechtenverdrag van de VN.

Haar voorganger, de succesvolle Marc Dullaert, moest plots vertrekken. Hij werd te activistisch genoemd, omdat hij voor de belangen van uit te zetten asielkinderen opkwam. Deze dame gaat niet voor de kinderen, want ze probeert hen een oeroude traditie af te pakken. Haar zelf getrokken conclusie baseert ze op vier gesprekken met een groepje kinderen, waaruit volgens haar bleek dat deze ook tegen het fenomeen Zwarte Piet zijn. Ik vraag me dan af hoe dat in zijn werk ging, want die kinderen realiseren zich toch nog helemaal niet waar het over gaat. Die willen gewoon snoep en cadeautjes. Zou ze gevraagd hebben: “Lieve jongetjes en meisjes, vinden jullie het ook zo erg dat die arme zwarte man ieder jaar die zakken naar binnen sjouwt en moet dat dan voortaan maar door een blanke worden gedaan?” En zou ze daarbij gelogen hebben dat Piet altijd een donkere man is, in plaats van het verhaal dat hij zwart is door het roet uit de schoorsteen? Ze is in ieder geval vergeten te vertellen dat op de zijpanelen van de Gouden Koets de afbeeldingen van echte slaven worden gerestaureerd. Dan had het pas hout gesneden, want we mogen er bepaald niet trots op zijn dat wij Hollanders vanuit het westen het langst in de slavenhandel hebben gezeten. Zo lang wij leven is Piet altijd als grote kindervriend aan ons verschenen, wat maakt het dan ene moer uit welke kleur hij heeft. Kortom de dame handelt waarschijnlijk uit frustratie en is daar, ondanks haar hoogleraarschap, nooit overheen gekomen. Hoe kun je anders bij je volle verstand de cultuur van het belangrijkste kinderfeest per jaar verloren willen doen gaan. Laat ze voorgoed op een zwarte schimmel naar bijvoorbeeld Spanje afreizen. Hier is ze te onbekwaam om zich met de belangen van onze kinderen te bemoeien.

Zo mijmerend, kijk ik ook terug op mensen die wel wat voor anderen betekenen of betekend hebben. De op 5 oktober 2007 veel te vroeg overleden Voorschotense huisarts Cees Meijer is er zo één. Een echt mens in al zijn doen en laten. Hij stond altijd voor zijn patiënten klaar, van het Koninklijk Huis tot de zusters van Bijdorp. Hij werd door specialisten van de ziekenhuizen geroemd om zijn diagnoses. Triest was het dat hij na jaren zelf medisch onderzocht te zijn, ook zelf de diagnose ALS moest constateren. Tot op de laatste dag, ook nog vanuit de rolstoel, toonde hij zich naar iedereen belangstellend en bracht zijn warmte over. Op de hoek van de straat naar een krom oud dametje, of pret makend met de jeugd.

Zoals bekend, komen vele patiënten met een zogenaamd fysieke klacht bij de huisarts, maar hebben ze eigenlijk een psychisch en/of familiair probleem. Cees bood niet alleen een luisterend oor, maar vaak ook de oplossing. Mede vanwege zijn tientallen jaren maatschappelijke inzet op ander gebied, werd hij kort voor zijn dood door het gemeentebestuur onderscheiden met de unieke Parel van Voorschoten. Een pracht mens met wie velen ook grote keet hebben beleefd, waaronder ons gezin. Zeker in deze dagen denk ik aan hem terug, in de wetenschap dat hij velen het voorbeeld heeft geboden hoe je er echt voor een ander kunt zijn. Ik ben er trots op dat hij mijn beste vriend was.

Ik hoop dat jij en de jouwen een jaar tegemoet gaan met over- heersend mooie terugblikken en goede vooruitzichten.

Menno Smitsloo, eigenaar Smitsloo Groep
Reacties: [email protected]
Twitter: @mennosmitsloo

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *